Huaraz

Als onze nachtbus om 5 uur aankomt in Huaraz hebben we nog geen hostel. Gelukkig een duits meisje dat naast me zat in de bus wel dus gaan we met haar mee. We komen aan in een mooi hostel, schoon, mooie kamers en warme douches, gerund door een familie. We krijgen met z´n 4en een kamer en gaan een paar uur slapen. Door de hoogte is traplopen al een hele opgave dus raadt de eigenaar ons aan ten minste een dag te wachten voor we gaan wandelen. Johanna de duitse boekt een 4 daagse hike voor de volgende dag. Wij besluiten dat een dag wel genoeg is. Francesco heeft tijdens het surfen te veel zeewater binnen gekregen en is ziek, Federico en ik hebben vrij veel last van de hoogte. We laten Francesco in bed en gaan met z´n 3en naar thermale baden. Op de foto´s is het mooi helder water. Als we aankomen blijkt het bruin. Na even twijfelen besluiten we toch maar erin te gaan. Het is zondag dus het zwembad zit vol met locals met hun kinderen. Het is mooi weer het water is warm, maar er blijft overal een viezig bruin laagje achter.

We bezoeken de markt in de stad, wat een belevenis, oneindige hoeveelheden fruit, overal hangen dooie kippen en heel veel vrouwen lopen in traditionele kleding. Een hond heeft een grote schedel gekregen om op te kluiven naast het kraampje waar we wat fruit kopen. Als we ´s avonds uit eten gaan kijken we gefascineerd toe hoe 2 oude mannetjes serieus servetjes dubbel vouwen. We vermoeden dat ze uit medelijden een baantje hebben gekregen. Huaraz is een erg levendige stad, je ziet niemand rondhangen, iedereen is hard aan het werk, inkopen aan het doen of uit eten.

Ons wordt verteld dat de hike die we de volgende dag gaan doen gemakkelijk is. 3 uur omhoog en 2 naar beneden. Als we de volgende dag beginnen hebben we al hoofdpijn van de hoogte en ik wordt ook nog eens de hele tijd duizelig. Na 4 keer bijna op te geven en bijna 4 uur later kom ik eindelijk aan bij het eindpunt. Het was heel zwaar maar heel erg de moeite waard, wat een prachtige omgeving! Na een klein half uurtje uitrusten de 2 uur naar beneden. 

De volgende dag voelt het alsof onze heupen uit de kom waren en alles deed zeer. Federico was dit keer degene die ziek in bed lag. Ik vroeg hem hoe dat kon omdat we hetzelfde gegeten hadden. Toen ik vroeg of hij kraanwater gedronken had was zijn antwoord: ´Ja, jullie ook, maar niet zoveel hoor.´ Toen bleek dat hij onze waterflessen uit de kraan had gevuld, ik dacht uit een grote fles. Shit, dus ja hoor, halverwege de nachtbus richting Lima die avond begin ik me ook niet goed te voelen. Als we aankomen in Lima nemen we afscheid, F en F gaan een paar dagen in het huis van de zus van een goede vriendin van hun moeder slapen. Ik ga naar een hostel, waar ik de hele dag ziek in bed lig. Ik sta alleen even op om wat te gaan eten in de hoop dat ik me daar beter door zal voelen, maar helaas is dat niet het geval. Als ik ´s ochtends wakker wordt voel ik me gelukkig veel beter aangezien ik vandaag naar de amazone zou vertrekken. Ik zet het originele plan om een 18 uur durende bus te nemen van me af, zo goed voel ik me nou ook weer niet. Ik koop een vliegticket. Op dit moment ben ik in Pucallpa, in een internetcafé, morgenochtend ga ik de rimboe in, voor die tijd heb ik dus nog even toegang tot internet. Ik zal waarschijnlijk tot en met 15 december in de amazone vrijwilligerswerk doen in een dierenopvangcentrum/regenwoudbeschermingsproject. Daar is geen electriciteit, op mijn vrije dagen kan ik naar een dorp in de buurt naar een internetcafé.