Huanchaco

Na de ruim 18 uur durende busreis van Guayaquil naar Trujillo ga ik met een taxi naar Huanchaco. Dat is een kustdorpje vlakbij Trujillo, ik heb daar een hostel geboekt. 2 Italiaanse broers die net hun vakantie begonnen zijn besluiten met mij mee te gaan aangezien ze nog geen hostel hadden uitgezocht. Als we aankomen bij het hostel komt de amerikaanse eigenaresse Julie vrolijk naar buiten om ons te verwelkomen. ´Ben jij Merel? Je hebt toch maar voor 1 persoon geboekt?´ ´Ja, ik vond ze in de bus dus heb ze maar meegenomen.´ ´FANTASTISCH!! Kom gauw binnen allemaal!´ Haar enthoisiasme is niet te beschrijven. 

Het is nog vroeg maar al heel gezellig in het hostel, mensen maken zich klaar om te surfen, spellen spelletjes en kijken voetbal.

Na een paar uur uitgerust te hebben van de busreis ga ik met de italianen op pad om ruines van een tempel van de Chimu te bekijken. We gaan met de bus, wat op zich al een belevenis is. Wanneer wij instappen in het busje zijn er nog precies 3 zitplaatsen. Maar 100 meter verder proppen ze er gewoon nog een stel kinderen in, en even later nog wat mensen. Uitstappen is dan ook een hele klus als we eenmaal bij de ruines aankomen. 

Francesco de oudere broer zegt in perfect engels tegen mij dat ik beter met zijn broer kan praten omdat hij zelf niet zo goed engels spreekt. Lachend vraag ik of hij een grapje maakt, maar hij blijkt serieus te denken dat hij slecht engels spreekt. Ze hebben een italiaanse lonely planet bij zich dus we laten Francesco alle informatie over de ruïnes vertalen, ook dat doet hij best goed. Een schoolklas kinderen die voor ons uitloopt zeggen zo vaak als ze de kans krijgen hallo en hoe heet je. Als we alles gezien hebben komen we bij de uitgang een grote groep meisjes van een jaar of 14 tegen, die al wild beginnen te giechelen als ze mijn italiaans gezelschap zien. Federico gooit er nog een schepje bovenop door met een brede grijns Hola señoritas te roepen. Hysterisch beginnen ze te gillen alsof ´One Direction´ net binnenkwam bij een concert. Federico wordt meteen zo rood als een tomaat en mompeld: ´What have I done, what have I done?!´ Na de ruines bezoeken we het museum, waar we geen foto´s mogen maken en daarna nemen we weer zo´n busje terug naar het hostel, waar we opnieuw heel hartelijk worden ontvangen door Julie.

´s Avonds gaan we ergens wat drinken met iedereen uit het hostel en daar spelen we Jenga, met de dubbele hoeveelheid blokjes. Een hele uitdaging met mensen die aan het drinken zijn, maar erg leuk. De komende avonden wordt er nonstop jenga gespeeld in het hostel. 

De volgende dag gaan we naar Trujillo, we lopen een beetje rond door de stad en ontbijten ergens. Middenin een winkelstraat wordt ineens iets afgezet met linten, een paar mensen staan hetgeen te filmen met grote camera´s. Als we dichterbij komen blijkt het een grote bijenzwerm te zijn. Ik overweeg aan te bieden hem weg te halen, maar het mag niet van de jongens. ´Je kunt niet eens uitleggen dat je wilt helpen!´ Dat is waar, dus we gaan maar weer verder. Een taxichauffeur die heel irritant de zovaak als hij kan in een jengeldeuntje Lambada speelt brengt ons naar Huaca de la Luna, een andere ruïne van een tempel. Deze veel groter en veel indrukwekkender dan de vorige. Een gids geeft ons een rondleiding nadat we het museum hebben bezocht. Hij verteld heel veel. Het gebouw bestaat uit 5 opeengestapelde tempels. Als ik het goed begrepen heb kreeg elke nieuwe leider een nieuwe tempel, die groter was dan de vorige eronder. De tempel die we bezoeken was verlaten het volk had na deze nog 2 andere gebouwd. Professionele zandkasteelbouwers. 

De volgende en laatste dag in Huanchaco doen we niet zoveel, hangen op het strand, boekje lezen, Francesco neemt zijn eerste surfles en na een paar hamburgers en potjes Jenga gaan we naar Trujillo voor de nachtbus naar Huaraz.