Huacachina

Huacachina is een dorpje wat eigenlijk voornamelijk uit hostels, restaurants en souvenirshops bestaat. Het is rondom een oase middenin de woestijn gebouwd. Het is ongeveer 10 minuten rijden met de taxi van Ica. 

Ik had het hostel niet gereserveerd dus ik zal een paar keer van kamer moeten wisselen. Het is een gezellig hostel met veel zithoekjes, hangmatten, een bar en een zwembad. Als we aankomen is het donker waardoor we niet veel van de omgevING kunnen zien. Er is een barbecue in het hostel, we vragen aan wat mensen of het eten lekker is en besluiten mee te eten. Het is inderdaad erg lekker. Ik hoor ineens mensen nederlands praten, ik loop erheen en kom tot de ontdekking dat er 7 nederlanders zitten, toeval, een paar reizen alleen, een stelletje en 3 vrienden. De hele groep vertelt me dat er nog meer in het hostel verblijven maar die zijn er nu niet. Bizar, ik heb in de afgelopen 2 maanden niet zoveel nederlanders gezien als hier bij elkaar. 

De volgende dag gaan we mee met de wijntoer, waar we 3 soorten wijn mogen proeven, de eerste noemen ze de babymaker, de tweede de divorcewine en de laatste heeft eigenlijk geen bijzonderheden. Alledrie zijn ze behoorlijk zoet. Ze proberen ons een figuurtje met een hele grote penis te verkopen, er zit pisco in en die hoor je er door de penis uit te drinken. Daarna proeven we nog ongeveer 15 verschillende soorten pisco, een sterke drank uit Peru en Chili. Vrij teut gaan we terug. De locals steken op middernacht vuurwerk af voor Kerst op het strand van de oase. 

De volgende ochtend staan we vroeg op om naar de Ballestas eilanden te gaan, ook wel The poor man's Galapagos. Het is ongeveer een uur rijden, dan varen we in een boot vol mensen met zwemvesten om de eilanden. We zien zeeleeuwen, pelicanen, aalscholvers, pinguïns, vele andere soorten vogels in belachelijke aantallen. Zwarte zwermen vliegen over ons heen, een hels kabaal komt van het eiland. Sommige delen van de eilanden zien letterlijk zwart van de vogels. De oude instalaties om vogelpoep van de eilanden te halen staan er nog, de vogels maken er dankbaar gebruik van als zitplaats. De gids vertelt trots over alle poep die er weg gehaald werd om het land mee te bemesten. Als we op de terugweg naar de haven bijna bij de verlaten boten vol vogels zijn, die voorbij de boten die nog wel gebruikt worden voor anker liggen, zien we nog een groepje dolfijnen langs zwemmen.

Terug op het land drinken we fruitsmoothies en gaan we weer terug naar het hostel waar we lunchen en de rest van de dag met een boek en ijs aan het zwembad doorbrengen. Iedereen geniet van een 2 jaar oud knulletje met blonde krulletjes dat met zijn ouders op vakantie is en in en om het zwembad speelt. Ook Andrea loopt gewoon in bikini rond met haar benen vol zelftoegebrachtte littekens. Ze heeft duidelijk een zware tijd gehad, maar schaamt zich er niet voor en laat de wereld zien dat dat verleden lijd is, stoer hoor! 

Voor zonsondergang beklimmen we een van de zandduinen, wat veel zwaarder is dan ik had gedacht, elke stap die je zet zak je 90% terug in het zand. Eenmaal boven komt de wind over de heuvel en waait in ons gezicht en kleren. Tot onze verbazing zien we het 2 jarige jochie uit ons hostel. Zijn vader heeft hem naar boven gedragen en nu zit hij tevreden met het zand te het spelen. De zonsondergang was de zware klim meer dan waard. 

Wahid een jongen die we in Lima hebben ontmoet is ondertussen ook in Huacachina aangekomen. De volgende dag zitten we tot een uur of 3 aan het zwembad. Om 4 uur vertrekken we in een een vreemd voertuig, dat ze een dunebuggie noemen de duinen op om te gaan sandboarden, eerst durf ik niet omdat ik verhalen over verschillende gebroken botten heb gehoord, maar uiteindelijk ga ik toch maar mee. De bestuurder maakt er een hele sensatie van door heel hard hellingen af te gaan waardoor je maag in je keel komt te zitten. Hij stopt een paar keer voor foto's en uiteindelijk om met een soort snowboard van de duinen af te gaan. De eerste hellingen is vrij steil en we moeten allemaal op onze buik op het bord liggen en naar beneden glijden, ik kijk eerst een paar mensen aan voor ik ga, reizen met een gebroken bot lijkt me namelijk niet erg prettig. Na weer omhoog gelopen te hebben gaan we nog 3 hellingen af. Enkelen proberen te staan op het bord maar dat blijkt toch wel heel anders te zijn dan snowboarden en het gaat heel langzaam, terwijl je op je buik heel hard gaat. We rijden nog een stukje in de buggie en stoppen bij nog een paar hele steile, lange hellingen. We gaan onwijs hard naar beneden en bij de laatste hellingen maken we er een wedstrijd van wie het verst komt. Als we terug naar het dorp rijden kleurt de lucht paars door de ondergaande zon.

De volgende dag vertrekken we uit Huacachina, het plan is om naar Cusco te gaan met een tussenstop in Nasca waar de beroemde Nascalines te zien zijn.

Eenmaal in Nasca besluiten we de Nascalines toch niet te gaan bekijken, de enige goede manier is met een vliegtuigje. Behalve dat het vrij duur is is het al vrij laat. Er zijn ook wel uitkijktorens maar dan kun je er maar een of 2 zien.  We komen er achter dat alle bussen naar Cusco vol zitten tot de 31e. Dus besluiten we terplekke om naar Arequipa te gaan. We gaan uit eten en verwonderen ons over het uitbundig voor Kerst versierde plein. Terwijl we wachten op onze bus zien we een stel kinderen van een jaar of 14 die een stuk van een plein schoonmaken met een nat t-shirt en vervolgens rek en strek oefeningen doen om te gaan breakdancen. We kijken een half uurtje en gaan dan naar het busstation, op naar Arequipa.